Chieko Donker Duyvis wint 1e Prijs Verhalenwedstrijd Amsterdam

Chieko Donker Duyvis wint 1e Prijs verhalenwedstrijd Verhalenfabriek / Taalbeleid Amsterdam

Het droompotlood (het Winnende Verhaal-Verhalenwedstrijd Amsterdam 2008)


Het Droompotlood

“Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria in de gloria, in de gloriaaaaaaaaaaaaaaaaa!’, dat zongen mijn ouders, mijn opa en oma en mijn beste vriendin Sterre. Oma gaf me een zoen. “Wat is mijn lieve, kleine meid groot geworden! Het is alweer tien jaar geleden dat ik hier met een dikke buik rond liep!”, zei mamma. En zo ging dat geklets maar door. Verlangend keek ik naar de stapel cadeautjes naast me. Ik staarde er de hele tijd naar. “Hé, hallo, ben je er nog?”, riep Sterre, terwijl ze met haar hand voor mijn gezicht zwaaide. “Zat je weer eens te dagdromen?”, vroeg opa.

Iedereen zegt dat ik heel veel dagdroom, maar het is niet dagdromen, maar gewoon kijken. Kijken, blijven kijken, de hele tijd naar hetzelfde ding. En zo weinig mogelijk met je ogen knipperen. Dus niks dagdromen. En tegen opa zei ik maar: ”Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik vanzelf naar de cadeautjes kijk?! Toen moesten ze lachen. Allemaal. Behalve Sterre en ik. Grote mensen kunnen soms lachen om helemaal niks. Sterre en ik keken elkaar begrijpend aan. “Grote mensen, hè?!”, zeiden Sterres ogen, ik knikte. Sterre en ik kunnen een soort van praten met onze ogen. Het is echt raar. Soms kan ik gewoon zien aan haar gezicht wat ze denkt. Toen iedereen gestopt was met lachen zei pappa: “En nou de cadeautjes!” Ik kon hem wel omhelzen! De inhoud van de pakjes was: een broek, een trui, een spelletje, twee paar echte gouden oorbellen met edelsteen, een zacht teddybeertje (ha, ha, ha!), drie onderbroeken (hi, hi, hi) schoenen en een potlood. nadat ik alles had uitgepakt, bedankte ik iedereen. Ik was echt helemaal blij! “Kom!”, zei ik tegen Sterre. “Oke!”, zei Sterre. We pakten alle cadeautjes en liepen naar boven. Even later zaten we op mijn bed alle cadeautjes te bekijken. Sterre deed een onderbroek op haar hoofd. “Kijk ‘s!”, zei ze. Ik moest grinniken. Toen pakte ik het potlood. Het was een heel mooi potlood. Ik had meteen zin om er mee te tekenen. “Zullen we tekenen?”, vroeg ik. “Mmmmmm”, zei Sterre. Eigenlijk heb ik niet zo’n zin. “Please!”, smeekte ik. “Nou, goed dan, omdat je jarig bent!” “Yes!”, zei ik en ik haalde twee papiertjes en kleurpotloden. En ik tekende natuurlijk met mijn nieuwe potlood. “Wat zou ik tekenen?”, vroeg ik. “Weet ik veel!”, zei Sterre. “Jij kan zo mooi tekenen, je maakt gewoon waar je zin in hebt.” Chocoladetaart met slagroom!”, zei ik. “Nee gek, niet om te eten!”, zei Sterre. “Bedankt voor het idee!”, zei ik en ik begon de chocoladetaart te tekenen.

Toen ik klaar was, liet ik hem aan Sterre zien. “Wat mooi!”, zei ze. “Net echt!” Ik veegde met mijn hand over het plaatje. Opeens zat er piepklein chocoladetaartje met slagroom op mijn hand. Stomverbaasd keek ik naar mijn blaadje, maar het plaatje was weg. “Sterre, Sterre… kijk eens!”, zei ik schor. “Ik heb die taart al gezien hoor!”, zei Sterre. “Nee, Sterre kijk!”, zei ik. Sterre keek. “Hoe kan dat nou weer?”, vroeg ze. “Ik, ik weet niet…”, stamelde ik. “Ik raakte het aan en opeens zat het op mijn hand!”, zei ik. “Wat vreemd!”, zei Sterre. “Heel vreemd!”, zei ik. “Zullen we hem opeten?!”, giechelde Sterre. “Jaaa!”, zei ik. Ik sneed er een stukje af met mijn zak mes en gaf het aan Sterre. Voor mezelf sneed ik ook een stukje af. “Eén, twee, drie!”, zie Sterre. En we namen een hap. Ik had nog nooit zo’n lekkere taart geproefd. “Hmmmmmm!”, zei ik. En ik deed mijn ogen dicht. “Heerlijk!”, zei Sterre. “Verrukkelijk!”, zei ik. “Teken nog eens wat!”, zei Sterre. “Goed idee!”, zei ik. Ik tekende een zonnebloem. Toen ik klaar was, raakte ik hem aan en… pling! De mooiste zonnebloem ter wereld lag op mijn hand. “Cool!”, zei Sterre en ze pakte de zonnebloem op.

Chieko Donker Duyvis Januari 2008 (10 jaar)

School van Maas en Waal Amsterdam
www.verhalenfabriek.nl
Taalbeleid Amsterdam

-------------------------------------------------------------------------

Kijk even op www.sienekederooij.nl, de site van Sieneke de Rooij (auteur en jurylid voor de verhalenwedstrijd); ze heeft het volgende commentaar geschreven bij Het Droompotlood:

Sieneke schrijft:

Dit verhaal hoorde bij deze schrijfwedstrijd.
Het is een uitgebreid verhaal met een lang 'plot', de ontwikkeling van alle gebeurtenissen. Leuk bedacht en goed uitgevoerd, het wordt onderweg ook steeds spannender. Erg grappig vind ik hoe de kinderen over de volwassenen denken. Dat is bijna net zo als hoe de grote mensen vaak over kinderen denken. Bijvoorbeeld: 'Toen moesten ze lachen. Allemaal Behalve Sterre en ik. Grote mensen kunnen soms lachen om helemaal niks.'
Ik hoop nog meer van Chieko te lezen. Of te horen, want ze speelt cello, net als ik. Misschien wordt ze daar wel beroemd mee, wie zal het zeggen?

Veel verhalen gewenst! Een harte groet van

Francine Plaisier

Verhalenfabriek
Het Kleine Groot!
www.verhalenfabriek.nl
francine@verhalenfabriek.nl