zaterdag 7 november 2009

Tolerance & Variety - Polar Project 1996



Polar Project 1996
The Words: Tolerance & Variety written in eternal ice...

In the Cold Hemisphere of the North Pole on the empty nomansland at the island of Sptsbergen
the following text was carved in the eternal ice of a gletsjer:

TOLERANCE & VARIETY

This wish for the future was executed by the Dutch sculptor
Walter Bartelings on special request of
Paul Donker Duyvis in 1996.

woensdag 4 november 2009

Jump to the Island

"Later in the evening when the Island had fallen silent apart from the occasionally audible singing of the shaman and his colleagues down the way, as they attempted to entice the wayward spirit of someone who had fallen ill to return to the patient thus restoring her to health."


Jump – Paul Donker Duyvis

Every human being has a need to jump into the unknown. Some people do it, some people don't. Fear for the unknown. Fear the other part of our instinct is what stops us.
We have a strong need to discover.
To go further than our father. To go more West, to go more East ...
Discover the unknown sea, the unknown forest, the unknown desert, the unknown island.
The Island stands for our desire, for mystery, isolation, safety and paradise.
All things that humans lack in daily life.
The treasure is always hidden on the Island.
An island is a piece of land that is surrounded by water.
The Island is inhabited by people who want to escape the turmoil of the modern cities of the mainland with quickly changing lifestyles, cultures, rigid ethics and aesthetics. The inhabitant of Islands are often sincere keepers of traditions, myths, legends. Usually they live moderately.
An amazing example was the discovery of a famous book - The Edda - the Icelandic medieval manuscript Codex Regius ('The King's Manuscript'). The Edda kept the forgotten stories of Northern European mythology and Germanic heroic legends. The Christian Church and fundamentalist missionaries had done their work properly. Almost all the cultural heritage of pre-Christian wisdom, science,culture, religion, literature, music, dance and art was wiped out. A whole continent brainwashed completely. The earth became flat in every sense.
Thanks to the remoteness of the island Iceland we have a bit of our ancestors memories back.
A similar thing happened in Indonesia where radicals of the dominant Islamic religion are still wiping out animistic cultures, shamanistic rituals, languages, music and so on. Indonesia was a melting pot of of many islands, religions, languages and cultures: In the Jungle since pre-historic times: animism At the sea side and harbour places Hinduism, Buddhism and later Islam and the Christian religion was introduced by sailors from India.
Bali is the most famous Indonesian Island for tourists. Because of its remoteness Bali is still the only place in Indonesia that is not Islamic. It kept the richness of the Hindu culture and religion, mixed with local animistic traditions.




Old Mentawei man with traditional Tatto

Another example are the remote Mentawai Islands, an Ethnographic Wonderland. The Mentawai Islands form a chain of seventy islands off the western coast of Sumatra in Indonesia. Siberut (4,030 km²) is the largest of these islands. The inhabitants live a semi-nomadic hunter-gatherer lifestyle in the coastal and rainforest environments of the islands. The people are characterised by their heavy spirituality, body art and their tendency to sharpen their teeth, to make them even more beautiful.

After Indonesian independence, Catholic Italian missionaries established a presence here. The first thing they did was to 'dress' them and make them feel
guilty about their nakedness. Post-independence government policies relocated the indigenous population into villages, in contrast to their traditional dispersed house groups (uma), with the aim of promoting "development". Cultural tourism started to develop in the late 1980s, and when in the mid-1990s world-class waves were discovered by some Australian surfers, surfing tourism started to develop....
Indonesia promised to protect the unique culture of the Mantawei in Siberut, but with the exception of "Ilmu", the equipment of the Sikerei [shaman], such as the tattoos and the kabit ["loin cloth"] they wear. "This we don't need. This we must get rid of, because it is getting in the way of development." ... "The kabit is just a symbol of poverty; the tattoo is a mark of enmity. We don't need such things now." ...



Mentawei men in a traditional greeting (1895)

Let's jump!

Touch the ground, touch the surface of the water. Feel the earth.
Listen to the frog Chorus! Listen to the singing Fishermen, when they pull the nets, before it is too late. To Jump is a basic need. Have no fear. Forget your narrow aesthetic, political, philosophical concept.
Enjoy! Play! Find new joy for Art, joy for each other...
The jump is a symbol of overcoming fear and is an attempt to become open minded and tolerant. To encounter the unknown and preserve the variety that is still around us. Art(9DH) is about to touch the New and the Old gently!
Art is about respect. Respect for nature, the base of everything, respect for variety
in culture, art, philosophy and religion. Art is about relativation.About concentration and stimulation.


Paul Donker Duyvis

Amsterdam, march 2009

*: Mentawai.org
*: Nine Dragon Heads 2009 South Korea
*: Nine Dragon Heads 2009 Concept Jump to the Island
*: Home pddstudio / Paul Donker Duyvis

zondag 1 november 2009

Hand - Warm 2008

Home pddstudio

Hand - Warm 2008


Snow performance about Human Warmth...
Paul Donker Duyvis - january 2008

special Thanks Robert Broekhuis
Home pddstudio

vrijdag 23 oktober 2009

Religie is van sociale lijm tot kruidvat verworden. Het scheidt de mensheid meer dan het haar bindt.

Home pddstudio


God is overbodig
uit: Science Palooza, Volkskrant 23-10-2009 11:26


Religie is van sociale lijm tot kruidvat verworden. Het scheidt de mensheid meer dan het haar bindt.
God is een waanbeeld, een illusie ontsproten aan ons brein. Weg ermee, het is nu wel mooi geweest.


Hoe en waarom de mens god heeft bedacht is een populair onderwerp onder hersenonderzoekers en evolutionair biologen. De grote vraag is of religie een evolutionair voordeel heeft opgeleverd voor de mens of dat de geboorte van religie een ongelukje was zonder direct voordeel.

Evolutionair voordeel van voorbije tijden of kortsluiting in de hersenpan; is er nog wel ruimte voor een ouderwetse omnipotente heerser in onze maatschappij?

Ongelukje of voordelig?
Er zijn op dit moment twee theorieën die het ontstaan van religie proberen te verklaren. De eerste gaat ervan uit dat het de mens, ten minste tijdelijk, een evolutionair voordeel heeft opgeleverd.

Dit voordeel kan worden gevonden in dat god(en) en religie als sociale lijm hebben gediend. De vroegste mens zou, net als chimpansees, in groepen hebben geleefd van zo’n 50 individuen. In de loop der tijd nam de grootte daarvan toe en leefden onze ‘jager-verzamelaar’ voorouders in groepen van zo’n 100-200 individuen.

Deze toename bleek succesvol maar zorgde ook voor meer conflicten. Om de verandering in groepsdynamiek succesvol te houden moeten er regels zijn gevormd die ook moesten worden nageleefd. Een religie waarin een algemene moraal werd vastgesteld en waar één of meerdere imaginaire wezens het gedrag van elk individu in de groep in de gaten houdt is een aannemelijke verklaring om een in complexiteit toenemende groepsstructuur succesvol te houden. Religie is daarmee een vorm van adaptatie geweest en heeft bijgedragen aan de vorming van een ‘superorganisme’: de menselijke maatschappij.

Een tweede mogelijkheid is dat het ontstaan van religie is samengevallen met de expansie van onze hersenen en daarmee met bijvoorbeeld de ontwikkeling van taal, empathie en de mogelijkheid om abstracte gedachtes te vormen.

Niet alleen verwierf de mens de capaciteit om complexe gereedschappen te bedenken en vervaardigen maar ook werd het belast met een hogere mate van bewustzijn en begreep het dat de meeste gevolgen een oorzaak hebben.
Religie is van sociale lijm tot kruidvat verworden
Voor onverklaarbare natuurverschijnselen of ziektes werden goden uitgevonden en religie gaf het leven zin. Daarmee zijn goden en religie een bijkomend effect van de toename in cognitie.

God in de hersenen
Recent onderzoek lijkt de tweede theorie te ondersteunen. Door de hersenen met fMRI af te tasten is gezocht naar gebieden die zijn betrokken bij hoe gelovigen zich een voorstelling van god maken. Het blijkt dat god niet een speciaal plekje voor zichzelf heeft in de hersenen maar dat hij (of zij) zich bevindt op plekken die onder andere essentieel zijn voor sociale cognitie zoals empathie en het begrijpen en voorspellen van iemands bedoelingen.


Ongelukje
De resultaten suggereren volgens Jordan Grafman, één van de betrokken wetenschappers, dat de geïdentificeerde gebieden niet alleen belangrijk zijn geweest voor de ontwikkeling van een grotere mate van empathie of het verzinnen en inbeelden van gereedschappen maar ook de mogelijkheid hebben gecreëerd om een wezen te verzinnen en daarmee ook nog eens een relatie op te bouwen. Religie zou dus niet specifiek geëvolueerd zijn als adaptatie maar is een indirect gevolg van een toename in sociale cognitieve capaciteiten, een ongelukje dus.

Het interessante is dat afhankelijk van de mate en de plek van hersenschade in één van de geïdentificeerde gebieden zoals de rechter pariëtale kwab (die een rol speelt bij het integreren van zintuiglijke informatie en ruimtelijk denken) sommige mensen gevoeliger raken voor religieuze ervaringen en transcendentie.

Schade aan een ander betrokken gebied, de temporale kwab, kan leiden tot een speciale vorm van epilepsie en het ervaren van religieuze openbaringen. Van Mozes en Mohammed wordt bijvoorbeeld gedacht dat ze leden aan temporale kwab epilepsie.

Weg met god?
In het gunstigste geval heeft het ontstaan van religie de mens dus tijdelijk evolutionair voordeel opgeleverd. Zo kan het katalysator geweest zijn van onze vooruitgang van holbewoners naar soort die zich overal ter wereld met succes heeft weten te vestigen. In dat geval zeg ik: 'Chapeau! Maar het is nu wel mooi geweest.'

Religie is van sociale lijm tot kruidvat verworden. Het scheidt de mensheid meer dan het haar bindt. Religie is gebaseerd op een illusie die zijn oorsprong vindt in voorouders die het verschil nog niet kenden tussen een natuurverschijnsel en een teken van de goden.

Met de kennis die we nu hebben is het duidelijk dat god en religie een verzinsel zijn van onze eigen hersenen. In de naam van tolerantie wordt religie in stand gehouden en dat gaat ten koste van humanistische waarden en gelijkheidsbeginselen. En dat, zo moge duidelijk zijn, is zeker niet evolutionair voordelig.


Home pddstudio

vrijdag 16 oktober 2009

Silke - Alessandro Baricco (Norsk)

Home pddstudio


Silke

Forfatter:Alessandro Baricco
Foto: Paul Donker Duyvis
OmslagDesign: Tine Poppe
En internasjonal bestselger!

Denne forbløffende, sensuelle og fengslende romanen forteller en historie om utferdstrang, erotisk dragning og en lidenskap så overveldende at den forandrer en manns liv.

"Silke er en velkomponert, underfundig liten historie."
Lars Harald Storebø, Klassekampen
Tittel: Silke
Forfatter: Alessandro Baricco
Oversetter: Tor Fotland
Pris: 129,-
Sideantall: 128
Innbinding: Heftet
Målform: bm
ISBN: 9788203210280
Utgivelsesår: 2009
.
Alessandro Baricco
Alessandro Baricco (født 1958 i Torino) er en etablert musikkritiker, har hatt sitt eget litteraturprogram i italiensk fjernsyn, har arbeidet med film, som oversetter og forlagsredaktør. I 1993 var han initiativtaker til opprettelsen av en skriveskole.
De siste årene har han arbeidet med framføringen av tekstene sine i samarbeid med musikere og gitt ut platen "Cityair" med den franske gruppen "Air".
Baricco er uten tvil en av Italias fremste forfattere. Sitt skjønnlitterære gjennombrudd fikk han i 1991 med romanen "Castelli di Rabbia" (norsk utgave "Rasende kasteller", 1993). Hans annen roman, "Havoseanet", kom på norsk i 1996, "Silke" i 1997, "City" i 2000 og "Denne historien" i 2008. Bøkene hans er utgitt i over 20 land.
.


Home pddstudio

donderdag 16 juli 2009

Een fabelachtige film van Sonja Wyss: WINTERSTILTE



WINTERSTILTE: een fabelachtige film van Sonja Wyss
door Paul Donker Duyvis

De zee geeft, de zee neemt. Zo is het ook met de bergen. Dorpelingen die leven op de berghellingen weten dat de lieflijke zomerse Alpen met edelweiss en gentiaan in de winter veranderen in onherbergzame oorden, waar altijd onverwacht gevaar dreigt: gladde wegen, verraderlijke hellingen en lawines. Zij overleven de winter afgezonderd van de buitenwereld.Toegangswegen en passen zijn maanden lang onbegaanbaar.
De nieuwste film van Sonja Wyss opent met een wijds panorama van het besneeuwde Zwitserse hooggebergte bij het aanbreken van de dag. De toon is gezet. We zijn hoog verheven boven de dagelijkse realiteit en het rumoer van de moderne tijd. Hier heerst de komende maanden natuur, stilte, angst en geheimzinnigheid.

In het schemerduister ploeteren een vader en een jonge volwassen dochter door de diepe sneeuw naar boven. Ze keren terug van de jacht met een geschoten haas op een beige canvas rugzak. In de boerderijwoning van donkere houten balken wachten moeder en de andere drie dochters vrolijk op hun terugkomst. Twee jonge maagden flirten nog even giechelend met uitgelaten sneeuwballende jongens uit het dorp. Dan keert de camera terug bij de vader en de dochter.

Het meisje gilt: Vater! Voor haar ogen glijdt vader van de Gloriarots de afgrond in ...Totaal overstuur rent, valt en rolt het meisje naar huis met de onheiltijding die een lange periode van rouw inluidt voor dit streng gelovige gezin. Vanaf dit moment verandert de film in een droomachtige wintervertelling met veel mythologische en folkloristische referenties. Een soort strenge winterslaap zonder intimiteit of warmte. Met gedwongen onthouding op elk gebied. Er komt pas een einde aan als een dochter zich als doornroosje in haar vinger prikt.

Zwitserland is vooral bekend om zijn Calvinisme, maar in de afgelegen bergdorpen van het zuidelijke Wallis heeft een orthodox katholicisme zich gehandhaafd. Wyss raakte gefascineerd door de bewoners van het hooggebergte die leven van het vee op hooggelegen sappige zomerweiden. Zij hechten zich aan eeuwenoude tradities. Al verandert soms een jonge boerenknecht, die 's zomers koeien hoedt, 's winters in een mondaine skileraar met spiegelende zonnebril. Geloof en bijgeloof gaan in deze streek hand in hand. De onmetelijke bergen moeten bezworen worden: een jaarlijkse cyclus van rituelen en smeekbedes voor een goede oogst, of kinderschare of tegen ziektes en boze krachten der natuur: storm, onweer, bliksem, aardverschuivingen, droogte, extreme kou en lawines.

Winterstilte is zoals alle eerdere films van Wyss een betekenisvolle vertelling over jonge meisjes, over het zoeken naar schoonheid, identiteit en volwassenheid. Hoch-Zyte uit 2001 toont een jong meisje dat onder toeziend oog van moeder moet handwerken. Onderwijl trekt het toekomstige leven als een droombeeld voorbij in de vorm van een dansend paar, met de vrouw in bruidsjurk. Ze huppelen op Zwitserse hoempapa muziek. Deze vormen van overdrijving en ironie uit vroegere films ontbreken in Winterstilte.

De korte films vormen een aanloop naar het indrukwekkende woordenloze epos over het dagelijkse leven van een gezin dat opgesloten zit in zichzelf, in huis, in het ingesneeuwde dorp, in de traditie en in het geloof. Wyss schildert in Winterstilte met wonderbaarlijke beelden en suggestieve geluiden een betoverend drama. De beelden suggereren voortdurend dat er een spannend of gruwelijk moment in het veschiet ligt. Na de sobere begrafenis, wordt de nog door vader geschoten haas gevild. Tijdens de maaltijd is de spanning te snijden. De lust om ooit nog haas te eten is na deze scène bij de meeste kijkers voorgoed verdwenen.

De moeder drilt haar vier dochters op bijna militaire wijze als een moederoverste haar nonnen in een streng middeleeuws klooster. Onwillekeurig denk je aan de Cisterciënzers, die niet meer mochten praten.. De dochters ondergaan alles gelaten. Op een nacht kijkt moeder naar de volle maan en zucht. Ze kijkt bezorgd. Ze ziet hertenmannen, die op niet mis te verstane wijze mannelijke sexualiteit verbeelden. Binnen borduren de meisjes braaf samen verder aan een ring van herten op een tafelkleed. Een toekomstig bruidgeschenk. Moeder hoort het burlen van de hertenmannen. Een druppel bloed valt op het maagdelijk witte kleed. Het is een voorbode van wat komen gaat, maar wat? Onderwijl klinkt als in een Klassieke tragedie een lied dat als als verbindende vertelling fungeert:
ik nam haar mee uit dansen,
toen viel er uit haar kransje
een roosje rood
...

Terwijl we hier naar luisteren .... wordt een droomachtig personage opgevoerd: een meisje van ongeveer elf jaar dat symbool staat voor de onschuld. Ze slaapt bij het open raam. Een witte uil, hier een soort symbool van vrouwelijke sexualiteit, staat in de vensterbank en lokt haar mee naar buiten. Uit haar schoot vliegen tientallen donkere vogels de wijde wereld in. Een poëtische verbeelding van haar Rite de Passage.
Weer klinkt het lied:
Een keer maar kuste ik zoet...
Hoe zwaar heb ik geboet..


Dan volgt een prachtig nachtelijk beeld schaatsende hertenmannen zwevend over het ijs. Moeder ligt onrustig in bed. Ze kan de slaap niet vatten, omdat ze voelt wat er komen gaat.
Ze klemt een kruisbeeld op haar borst. Dan gebeurt wat niet tegen te houden is. De lokroep der natuur. De meisjes rennen in wittte nachtjaponnen het huis uit naar verlangende hertenmannen. Ze bedrijven gepassioneerd de liefde. Er wordt nog steeds niet gesproken. We horen alleen het hijgen van de hertenmannen en de meisjes.
Moeder wordt niet benaderd door hertenmannnen, maar door de sneeuwuil. Hij braakt uilenballen uit.
Een verwerking van opgekropte gevoelens en frustraties? Moeder lijkt in haar droom alles nog eens door te maken, onderwijl braakt de uil steeds meer ballen uit. In de ochtend legt moeder de uilenallen behoedzaam en berustend onder haar bed en begint aan haar arbeid in de stal. Als een bezetene begint ze te schrobben, dan barst de ongenaakbaar lijkende vrouw in onbedaarlijk snikken uit. Het einde van de meedogenloze rouw lijkt te nabij. Binnen kneden de meisjes op bijna sensuele wijze deeg en wordt er weer een beetje gelachen. Ze ogen zichtbaar gelukkig...misschien omdat ze zwanger zijn ...'s Nachts in bed bidden de meisjes:
Wees gegroet Maria
Gij zijt de gezegende onder de vrouwen
en gezegend is de vrucht van uw schoot...


Plotseling gaan de luiken met een klap dicht. Er weerklinkt een wanhopige kreet: Moeder! Alsjeblieft niet ... De andere dochters houden hun handen voor hun oren.
Wat er gebeurt laat zich makkelijk raden! Even later wordt een pakketje in de kolkende rivier gegooid.

Het begint te dooien. De zon breekt letterlijk door...Lente!
Wasgoed hangt buiten te drogen. Ditmaal is de kleur opvallend wit. Witte vlaggen die een nieuw tijdperk aankondigen . In de schuur rollen de neuriende meisjes hun blote voeten zachjes over witte eieren. De zwarte bedekkende gewaden zijn vevangen door witte luchtige kleding Moeder ziet geweien in de vier bedden van de meisjes. Zij haalt de zwarte doek voor de spiegel weg en glimlacht... Voorzichtig veegt ze sneeuw weg boven de eerste sneeuwklokjes. De glimlach verdwijnt niet meer van haar gezicht...


Trailer winterStilte
Sonja Wyss - Winterstilte
Over Winterstilte in De Nieuwe - Kunsttijdschrift Arti

maandag 13 juli 2009

Dag Simon!


Simon Vinkenoog 1928-2009

(Zijn laatste stukje van afgelopen dinsdag 7 juli 2009)
... hier in het tuinpark:
"Aan imposante wolkenvelden
nog immer genoegen te scheppen,
bovendien schieten zwaluwen,
duiven en parkieten voorbij."


Zijn Webstek : http://www.simonvinkenoog.nl/

http://www.nrc.nl/binnenland/article2298190.ece/Simon_Vinkenoog_overleden

zondag 5 juli 2009

Anna Politkovskaja is een heldin die de waarheid boven alles stelde. Laten we haar niet vergeten ...

Rusland
Een ander en meer realistisch beeld dan de Glamour van Hermitage aan de Amstel ...

Dapper strijder voor Vrijheid en Democratie vermoord:
Anna Politkovskaja na dagelijkse intimidaties en bedreigingen in haar huis in Moskou doodgeschoten op 7 oktober 2006.


Moord journaliste opnieuw bij rechter

MOSKOU - Drie verdachten van betrokkenheid bij de moord op de Russische journaliste Anna Politkovskaja moeten opnieuw worden berecht. Dat heeft het hooggerechtshof van de Russische federatie bepaald.


afbeelding: Journaliste Anna Politkovskaja. FOTO EPA

De verdachten, twee Tsjetsjeense broers en een voormalige politieman, werden in februari door een lagere rechtbank vrijgesproken. Het hooggerechtshof heeft de vonnissen nu vernietigd.

De beslissing wekt op z'n minst verbazing, omdat zelfs de nabestaanden van de vermoorde journaliste niet om een nieuw proces hadden gevraagd. Zij zijn er namelijk van overtuigd dat de drie verdachten die nu opnieuw berecht worden, onschuldig zijn. De echte moordenaars, zo luidt hun overtuiging, moet in de kringen van de Russische geheime dienst worden gezocht.

Politkovskaja werd in oktober 2006 voor haar woning in Moskou vermoord. Ze werkte voor het blad Novaja Gazeta en schreef kritisch over het beleid van de toenmalige president Vladimir Poetin. Haar berichtgeving over Russische wreedheden in Tsjetsjenië zette kwaad bloed bij het Kremlin.

De moord op Politkovskaja draagt alle kenmerken van een professionele contractmoord. De journaliste is met vijf schoten in borst en hoofd om het leven gebracht.

Justitie had de broers aangeklaagd voor medeplichtigheid aan de moord. De oud-agent zou de moord hebben georganiseerd. Een vierde verdachte, een voormalige medewerker van de Russische geheime dienst, zou het adres van Politkovskaja aan de daders hebben gegeven.

Ook hij werd in februari vrijgesproken. Tot nu toe is niemand voor het uitvoeren van de moord aangeklaagd. Over de opdrachtgever is officieel al helemaal niets bekend.

De moord op Politkovskaja leidde internationaal tot grote beroering. De aanslag werd gezien als een voorbeeld dat de persvrijheid in het Rusland onder Poetin steeds verder werd ingeperkt.

bron: AD donderdag 25 juni 2009

zaterdag 13 juni 2009

Boekomslag Keizerin uit het volk 2009



Paul Donker Duyvis Home
Boekomslag 2009
Keizerin uit het volk
John Burnham Schwartz


Auteur: John Burnham Schwartz
ISBN: 978 90 234 3768 0
Jaar: 2009
Omvang: 320 bladzijden
Uitgever: De Bezige Bij
Prijs: € 12.50
Vertaling: Guus Houtzager
Ontwerp: studiojandeboer.nl
Foto Omslag: Paul Donker Duyvis

Over dit boek
Het is 1959 wanneer Haruko trouwt met de Japanse kroonprins en daarmee de eerste niet-aristocratische kroonprinses wordt in deze zeer mysterieuze en hermetisch gesloten monarchie. Onmiddellijk wordt ze geconfronteerd met de wreedheid en verdachtmakingen van de keizerin en haar volgelingen, die slechts geïnteresseerd zijn in een nieuwe troonopvolger. Op pure wilskracht weet ze zich staande te houden, tegen de invloed van de keizerlijke bureaucraten in.
Dertig jaar later, nu zelf keizerin, speelt ze een cruciale rol als ze een andere briljante vrouw – de diplomate Keiko – ertoe probeert over te halen het huwelijksaanzoek van haar zoon, de kroonprins, te accepteren. De gevolgen zijn tragisch en ingrijpend.

Keizerin uit het volk is het bezwerende en ontroerende verhaal van een onmenselijk rigide bestaan en van de complexe relatie tussen twee vrouwen die elkaar beter begrijpen dan wie dan ook.


Keizerin uit het volk:
het onmenselijke leven van Michiko & Masako

Japanse toeristen in New York vragen in boekwinkels fluisterend en heel discreet om het boek 'Keizerin uit het volk' over de vrouwen aan het Japanse hof. Het boek wordt in Japan niet uitgebracht. Auteur John Burnham Schwartz vindt het 'jammer', maar aan de andere kant is hij ook 'blij'. ,,Nu hoef ik niet naar Japan. Dat zou toch gevaarlijk zijn geweest."

De Amerikaanse schrijver John Burnham Schwartz heeft gedaan wat geen Japanner zou durven. Hij is in het hoofd gekropen van keizerin Michiko en haar schoondochter prinses Masako. Twee burgermeisjes die door een Japanse kroonprins het hof zijn gemaakt en die door hun huwelijk zijn toegetreden tot de meest gesloten vorstelijke familie ter wereld. Beiden zijn opgelopen tegen de onverbiddelijke, allesbepalende keizerlijke hofhouding, de Kunaicho. Beiden zijn daar ook min of meer aan onderdoor gegaan.

,,Niemand weet wat zich afspeelt binnen de paleismuren, laat staan dat iemand weet wat zich afspeelt in de hoofden van deze goed opgeleide, intelligente vrouwen", vertelt John Burnham Schwartz tijdens een bezoek aan Amsterdam. ,,Michiko Shoda en Masako Owada leidden voor hun huwelijk een normaal leven, studeerden in het buitenland, reisden en Masako had kans op een prachtige diplomatieke loopbaan. Opeens komen ze in een gouden gevangenis terecht, waar hun hele wezen en bestaan wordt ontkend. Hoe moeten zij zich voelen?"

Michiko, echtgenote van keizer Akihito, kreeg een zenuwinzinking, raakte enkele maanden haar stem kwijt en kreeg onlangs weer fysieke problemen van de stress. Masako is de klap nooit te boven gekomen en lijdt nog steeds. Dat ze niet voor een mannelijke troonopvolger kon zorgen, wordt haar nagedragen. ,,Bedenk dat Michiko in 1959 als burgermeisje in een wereld terecht kwam waarin haar schoonvader keizer Hirohito dertien jaar eerder nog werd vereerd als God. Aan het hof en bij de hofhouding was niet veel veranderd. De keizer en zijn familie moeten symbolen zijn, zonder eigen persoonlijkheid", vertelt Burnham Schwartz. ,,Keizer Akihito heeft wel dingen veranderd. Hij is de eerste keizer die stopt voor een stoplicht en hij heeft de keizerlijke ontlastingonderzoeker met pensioen gestuurd, maar het wezen van het keizerlijke leven is niet veranderd. Masako moet dat hebben aangevoeld. Ze heeft niet voor niks kroonprins Naruhito drie keer afgewezen," zegt hij.

John Burnham Schwartz benadrukt dat hij schrijver is, 'geen historicus'. ,,Ik ben geïnteresseerd in het menselijke verhaal, hoe mensen reageren onder extreme druk en in bijzondere omstandigheden. Wat gebeurt er dan met iemand?" Een oudtante van hem vertaalde ooit gedichten die keizerin Michiko voor kinderen had geschreven. Ze sprak ook met haar. ,,Ze vroeg honderduit, het was net alsof ze door mijn tante een beeld wilde krijgen van hoe haar eigen leven eruit had kunnen zien."

Het verhaal zette Burnham Schwartz aan het denken. Affiniteit met Japan was er al. Hij studeerde Japankunde aan Harvard en kreeg daardoor achtergrond en inzicht in het Japanse denken. ,,Maar ik wilde geen geschiedenisboek of een biografie schrijven, maar een roman, met verzonnen personen. Anders kun je je ook niet in hun gedachten verplaatsen. Daar weet je immers niets van, dus kun je het maar beter verzinnen", zegt de schrijver. Hij slaagt er goed in een beeld en de sfeer op te wekken van het verstikkende hofleven. Michiko heet in het boek Haruko, Masako werd Keiko. De grote lijnen uit hun levensverhaal worden gevolgd, maar de inkleuring is fictie.

De auteur heeft stad en land afgezocht naar feitelijk materiaal. ,,Wat is de kleur van het tapijt in het paleis?", vroeg hij aan de kamerheer van Akihito. Geen antwoord. Hij sprak ook met een oude vriendin van de keizerin, maar veel wijzer werd hij er niet van. ,,Iedereen zwijgt." Van Michiko kreeg hij wel een reactie: ze stuurde de teksten van haar strak geregisseerde eerdere persconferenties en toespraken. ,,Ze weet van dit boek", zegt hij. ,,Een exemplaar is ook op weg naar Tokio. Ik ben benieuwd of ik er ooit wat van hoor. Hoe ze het vindt dat iemand anders probeert om haar verhaal te vertellen alsof ze het zelf heeft opgeschreven. Dat maakt het in Japanse ogen ook zo brutaal, dat is nog nooit gebeurd."

Burnham Schwartz blijft daarom zelf ook weg uit Tokio. ,,Iemand die in 1960 een satirisch verhaal schreef over de keizer werd daarna met een samoeraizwaard aangevallen, zijn vrouw werd gedood en hij moest het land uit vluchten. Daar heb ik geen behoefte aan."
Meer over Het onmenselijke leven van Michiko & Masako
http://gpdhome.typepad.com/boeken_royalblognl/2008/03/kezierin-uit-he.html

Links
De Avonden, 18 februari 2008 Wim Brands in gesprek met John Burnham Schwartz over zijn roman 'Keizerin uit het volk'.
De Bezige Bij Uitgeverij
Meer boeken van John Burnham Schwartz
Website John Burnham Schwartz
Website PDD Studio DM Fotografie

dinsdag 21 april 2009

Nuclear Inpectors 2009 Busan S. Korea


Nuclear Inpectors 2009
Atomic Secrets / AtoomGeheimen
Installatie / Performance
Paul Donker Duyvis / Harald de Bree

Haeundae Beach, Busan S.Korea 21-4-2009
Nine Dragon Heads 2009 - Island
Curator: Park Byoun-Uk
Co Curator: Kim Yi Sun
.
Performance aan het strand van Busan, Zuid Korea.
.
Noord en Zuid Korea leven nog altijd in onmin met elkaar.
Een hereniging lijkt verder weg dan ooit.
Voortdurend laait de koude oorlog weer op met een schietincident, pogingen tot invasies en vooral de gevaarlijke Nucleaire dreiging van Noord Korea.
Deze Performance beoogt de aandacht op een absurde situatie tevestigen, die onnodig lang voortduurt, met een relativerend optreden.

info:
www.9dragonheads.com
about.me/pddstudio
http://www.harolddebree.nl



maandag 23 februari 2009

Two Mannequins Amsterdam 15-feb-2009


Two Mannequins
Amsterdam 15-feb-2009
©photo: Paul Donker Duyvis / PDD Studio
for Kant Amsterdam

vrijdag 30 januari 2009

Genitale verminking is een zwaar misdrijf

Genitale verminking is een zwaar misdrijf,
dat hard bestreden moet worden

Genitale verminking bij meisjes, eufemistisch aangeduid als besnijdenis, moet veel harder aangepakt worden.
Staatssecretaris Jet Bussemaker (Volksgezondheid) overweegt naar Frans voorbeeld om ouders van meisjes die op vakantie gaan naar hun land van herkomst, een contract mee te geven waarin staat dat genitale verminking in Nederland strafbaar is en de ouders gevangenisstraf kan opleveren.
zie: Commentaar Trouw
30 januari 2009

woensdag 28 januari 2009

Chieko Donker Duyvis speelt Cello in Concertgebouw voor opname AT5 TV Basta-uitzending 29 jan.2009


Chieko Donker Duyvis speelt Cello in Concertgebouw
AT5 TV Basta uitzending 26 Januari 2009
Zie Online Uitzending 26 januari 2009
Vier talentvolle leerlingen van Muziekschool Amsterdam mochten als aanstormende solisten figuren in een AT5 special van 23 min. over het Concertgebouw te Amsterdam:
Nina Liburd (11 jaar) Hoorn
Joel Wilson (10 jaar) Saxofoon
Chieko Donker Duyvis (11 jaar) Cello
Lucie Horsch (9 jaar) Blokfluit


dank! Mirjam Wijler, docent Cello Muziekschool Amsterdam

Lesbrief voor Basisscholen aflevering 11
Het Concertgebouw
maandag 26 januari 2009 • Bron AT5 TV Amsterdam


Lesbrief aflevering 11 - Het Concertgebouw


Je bent er vast wel eens langsgelopen: het Concertgebouw. Het is een opvallend gebouw aan het Museumplein in stadsdeel Oud-Zuid. Je kunt het herkennen aan het gouden harpje bovenop het dak.

In het Concertgebouw worden vooral klassieke concerten gegeven, maar je kunt er ook genieten van jazz. En soms zijn er speciale kinderconcerten!

Muzikanten en orkesten uit veel verschillende landen komen naar het Concertgebouw om daar te spelen. Het Concertgebouw heeft ook een eigen orkest: het Koninklijk Concertgebouworkest. Dit orkest is volgens kenners het beste orkest van de hele wereld!

120 jaar oud
Concertgebouw in weiland 1888

In het jaar 1888, nu dus ongeveer 120 jaar geleden, is het Concertgebouw geopend. Het idee van de bouw ontstond tijdens een vergadering van vijf deftige Amsterdamse mannen. Klassieke muziek was erg populair in die tijd. Maar volgens deze vijf heren was er geen goede zaal waar deze muziek echt tot haar recht kwam. De ene zaal was te klein, en de andere zaal had een slechte akoestiek. Dat betekent dat de muziek niet goed klonk in een bepaalde ruimte.

Muziek in ‘t weiland

Amsterdam had dus een nieuwe, grote concertzaal nodig met een goede akoestiek, zodat de klanken van de instrumenten overal zo mooi mogelijk te horen waren. Dit ging natuurlijk wel wat kosten. Daarom bedachten de heren dat iedereen aandelen kon kopen in het nieuwe Concertgebouw. Mensen konden dus hun eigen stukje van het Concertgebouw kopen en zo was iedereen een beetje eigenaar van het gebouw.

In de polder, niet ver van het Rijksmuseum, was de grond goedkoop. Het was de ideale plek! Kan jij je voorstellen, dat je 120 jaar geleden leefde en met een rijtuig tussen de koeien(poep) door moest om bij het Concertgebouw te komen?

Klassieke bouwstijl

De architect van het Concertgebouw is Dolf van Gendt. Hij vond dat het Concertgebouw een klassieke uitstraling moest hebben. Hij koos daarom voor een bouwstijl die lijkt op de Grieks klassieke stijl. Je ziet dat bijvoorbeeld aan de pilaren of EngeltjesGriekse zuilen. Je kunt goed zien dat het gebouw met muziek te maken heeft. Overal zijn engeltjes en andere figuren te zien die muziek spelen. Aan de voorkant zie je tussen de zuilen de hoofden van Bach, Beethoven en Sweelinck: drie hele belangrijke componisten van klassieke muziek.

Een ander grappig detail van het ontwerp is, dat er op het dak een gouden lier staat. Een lier is een muziekinstrument uit de klassieke oudheid. Het is een soort harp en hij staat symbool voor muziek en dichtkunst. Deze lier moet heel soms worden bijgewerkt, omdat de gouden verflaag is afgebladderd. Dan moet je als schilder geen hoogtevrees hebben…

Luisteren achter een hek
Vroeger bestond het Concertgebouw uit twee Concertzalen, Vestiaires (daar konden mensen hun jas en hoed ophangen tijdens een concert), Koorzalen (waar de koorleden hun stemmen konden ‘opwarmen’ voor het concert), Stemkamer (hier konden de orkestleden hun instrumenten konden stemmen en inspelen), Restauratie (voor eten en drinken) en de TuinconcertgebouwRookzaal. Er waren ook woningen en een tuin. In die tuin werden ook concerten gegeven. Mensen die niet genoeg geld hadden om een kaartje te betalen, gingen dan vaak bij het hek staan, om toch een beetje te kunnen meegenieten van de muziek. Zij werden daarom ook wel spottend ‘hek-leden’ genoemd.

Sinds het eerste concert zijn er wel wat dingen veranderd. De spiegelzaal bijvoorbeeld is er pas later bijgebouwd.

Obers in de Concertzaal
Het bezoeken van een concert in het Concertgebouw was zo’n 100 jaar geleden nog een hele andere belevenis dan nu. Mensen mochten toen nog in de Grote en in de Kleine Concertzaal koffie drinken en kletsen met elkaar. Er liepen zelfs obers rond. En in de Spiegelzaal kon je roken zonder ‘last’ te hebben van de muziek! Tegenwoordig is dat helemaal anders. Mensen die een concert bezoeken, komen echt voor de muziek.

Wist jij…
- Dat er in de Grote Zaal wel 2000 stoeltjes staan?
- Dat sommige mensen denken dat er een geest in het Concertgebouw woont? Er gebeuren soms vreemde dingen, zoals het verdwijnen van brillen of dirigeerstokjes, of er gaan zomaar lichten aan of uit…
- Dat het Concertgebouw ooit bijna is ingestort? In 1985 waren de heipalen (de palen waar het gebouw op steunt) grotendeels verrot. Na een grote geldinzamelingsactie is het gebouw weer hersteld.
- Dat er in het Concertgebouw meer dan 750 concerten per jaar worden gegeven? Behalve klassieke concerten zijn er ook pop-, jazz- en wereldmuziekconcerten.
- Dat er in het Concertgebouw ook ooit bokswedstrijden en missverkiezingen zijn gehouden?
- Dat er ook voor kinderen veel te beleven is in het Concertgebouw, zoals speciale kinderconcerten voor en door jonge musici? Kijk voor meer informatie op www.concertgebouw.nl

Klik hier om de nieuwste Basta te bekijken

zaterdag 10 januari 2009

Hollanders worden vriendelijker als het vriest, dan ontdooien ze!


Hollanders worden vriendelijker als het vriest,
dan ontdooien ze!

PDD
10-1-2009