Chieko Donker Duyvis wint 1e Prijs verhalenwedstrijd Verhalenfabriek / Taalbeleid Amsterdam
Het droompotlood (het Winnende Verhaal-Verhalenwedstrijd Amsterdam 2008)
Het Droompotlood
“Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria in de gloria, in de gloriaaaaaaaaaaaaaaaaa!’, dat zongen mijn ouders, mijn opa en oma en mijn beste vriendin Sterre. Oma gaf me een zoen. “Wat is mijn lieve, kleine meid groot geworden! Het is alweer tien jaar geleden dat ik hier met een dikke buik rond liep!”, zei mamma. En zo ging dat geklets maar door. Verlangend keek ik naar de stapel cadeautjes naast me. Ik staarde er de hele tijd naar. “Hé, hallo, ben je er nog?”, riep Sterre, terwijl ze met haar hand voor mijn gezicht zwaaide. “Zat je weer eens te dagdromen?”, vroeg opa.
Iedereen zegt dat ik heel veel dagdroom, maar het is niet dagdromen, maar gewoon kijken. Kijken, blijven kijken, de hele tijd naar hetzelfde ding. En zo weinig mogelijk met je ogen knipperen. Dus niks dagdromen. En tegen opa zei ik maar: ”Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik vanzelf naar de cadeautjes kijk?! Toen moesten ze lachen. Allemaal. Behalve Sterre en ik. Grote mensen kunnen soms lachen om helemaal niks. Sterre en ik keken elkaar begrijpend aan. “Grote mensen, hè?!”, zeiden Sterres ogen, ik knikte. Sterre en ik kunnen een soort van praten met onze ogen. Het is echt raar. Soms kan ik gewoon zien aan haar gezicht wat ze denkt. Toen iedereen gestopt was met lachen zei pappa: “En nou de cadeautjes!” Ik kon hem wel omhelzen! De inhoud van de pakjes was: een broek, een trui, een spelletje, twee paar echte gouden oorbellen met edelsteen, een zacht teddybeertje (ha, ha, ha!), drie onderbroeken (hi, hi, hi) schoenen en een potlood. nadat ik alles had uitgepakt, bedankte ik iedereen. Ik was echt helemaal blij! “Kom!”, zei ik tegen Sterre. “Oke!”, zei Sterre. We pakten alle cadeautjes en liepen naar boven. Even later zaten we op mijn bed alle cadeautjes te bekijken. Sterre deed een onderbroek op haar hoofd. “Kijk ‘s!”, zei ze. Ik moest grinniken. Toen pakte ik het potlood. Het was een heel mooi potlood. Ik had meteen zin om er mee te tekenen. “Zullen we tekenen?”, vroeg ik. “Mmmmmm”, zei Sterre. Eigenlijk heb ik niet zo’n zin. “Please!”, smeekte ik. “Nou, goed dan, omdat je jarig bent!” “Yes!”, zei ik en ik haalde twee papiertjes en kleurpotloden. En ik tekende natuurlijk met mijn nieuwe potlood. “Wat zou ik tekenen?”, vroeg ik. “Weet ik veel!”, zei Sterre. “Jij kan zo mooi tekenen, je maakt gewoon waar je zin in hebt.” Chocoladetaart met slagroom!”, zei ik. “Nee gek, niet om te eten!”, zei Sterre. “Bedankt voor het idee!”, zei ik en ik begon de chocoladetaart te tekenen.
Toen ik klaar was, liet ik hem aan Sterre zien. “Wat mooi!”, zei ze. “Net echt!” Ik veegde met mijn hand over het plaatje. Opeens zat er piepklein chocoladetaartje met slagroom op mijn hand. Stomverbaasd keek ik naar mijn blaadje, maar het plaatje was weg. “Sterre, Sterre… kijk eens!”, zei ik schor. “Ik heb die taart al gezien hoor!”, zei Sterre. “Nee, Sterre kijk!”, zei ik. Sterre keek. “Hoe kan dat nou weer?”, vroeg ze. “Ik, ik weet niet…”, stamelde ik. “Ik raakte het aan en opeens zat het op mijn hand!”, zei ik. “Wat vreemd!”, zei Sterre. “Heel vreemd!”, zei ik. “Zullen we hem opeten?!”, giechelde Sterre. “Jaaa!”, zei ik. Ik sneed er een stukje af met mijn zak mes en gaf het aan Sterre. Voor mezelf sneed ik ook een stukje af. “Eén, twee, drie!”, zie Sterre. En we namen een hap. Ik had nog nooit zo’n lekkere taart geproefd. “Hmmmmmm!”, zei ik. En ik deed mijn ogen dicht. “Heerlijk!”, zei Sterre. “Verrukkelijk!”, zei ik. “Teken nog eens wat!”, zei Sterre. “Goed idee!”, zei ik. Ik tekende een zonnebloem. Toen ik klaar was, raakte ik hem aan en… pling! De mooiste zonnebloem ter wereld lag op mijn hand. “Cool!”, zei Sterre en ze pakte de zonnebloem op.
Chieko Donker Duyvis Januari 2008 (10 jaar)
School van Maas en Waal Amsterdam
www.verhalenfabriek.nl
Taalbeleid Amsterdam
-------------------------------------------------------------------------
Kijk even op www.sienekederooij.nl, de site van Sieneke de Rooij (auteur en jurylid voor de verhalenwedstrijd); ze heeft het volgende commentaar geschreven bij Het Droompotlood:
Sieneke schrijft:
Dit verhaal hoorde bij deze schrijfwedstrijd.
Het is een uitgebreid verhaal met een lang 'plot', de ontwikkeling van alle gebeurtenissen. Leuk bedacht en goed uitgevoerd, het wordt onderweg ook steeds spannender. Erg grappig vind ik hoe de kinderen over de volwassenen denken. Dat is bijna net zo als hoe de grote mensen vaak over kinderen denken. Bijvoorbeeld: 'Toen moesten ze lachen. Allemaal Behalve Sterre en ik. Grote mensen kunnen soms lachen om helemaal niks.'
Ik hoop nog meer van Chieko te lezen. Of te horen, want ze speelt cello, net als ik. Misschien wordt ze daar wel beroemd mee, wie zal het zeggen?
Veel verhalen gewenst! Een harte groet van
Francine Plaisier
Verhalenfabriek
Het Kleine Groot!
www.verhalenfabriek.nl
francine@verhalenfabriek.nl
dinsdag 29 januari 2008
donderdag 11 oktober 2007
Stadsbeiaardier Dordrecht, Amsterdam
Schotland kent de ‘doedelzak’, Rusland de ‘balalaika’, maar Nederland heeft met het ‘carillon’ (ook wel de ‘beiaard’ genoemd) een karakteristiek muziekinstrument van eigen bodem.
Het carillon is dan een sfeerbepalend element tijdens een wandeling in een oud stadscentrum. Maar er is meer! Boudewijn Zwart is één van die beiaardiers die laat horen dat de mogelijkheden van het repertoire heel wat breder zijn dan het spelen van volksliedjes alleen en dat men op een carillon grote virtuositeit kan bereiken. Wist u dat er geen muziekinstrument op de wereld is waarop men zulke verschillende en verfijnde nuances kan laten horen als op de beiaard?
(bron: http://www.boudewijnzwart.com/index.htm)
Het carillon is dan een sfeerbepalend element tijdens een wandeling in een oud stadscentrum. Maar er is meer! Boudewijn Zwart is één van die beiaardiers die laat horen dat de mogelijkheden van het repertoire heel wat breder zijn dan het spelen van volksliedjes alleen en dat men op een carillon grote virtuositeit kan bereiken. Wist u dat er geen muziekinstrument op de wereld is waarop men zulke verschillende en verfijnde nuances kan laten horen als op de beiaard?
(bron: http://www.boudewijnzwart.com/index.htm)
GIFT of the CRANE (Generosity) 2003 Video by Paul Donker Duyvis
Genereuze Maaltijd (Heaven and Hell) 15 min. Videoloop
www.youtube.com/watch?v=ivr82HdaK2s
Story about Heaven and Hell
Once there was a very honest and faithful monk , who had the chance to observe Heaven and Hell in his dream. First he walked towards Hell, where he could find a sumptuous room. In the middle of the room there was a big table, and on top of it there was an incredibly delicious banquet. Around this table there were people seated holding very long chopsticks. It is actually not bad at all to be in Hell, thought the monk with a little bit of envy.However as he could better observe, all the people who were seated around the banquet had very greedy eyes and were very skinny. The monk found it very strange because the delicious food was more than enough for all of them, so he decided to look closer.
They were all trying very hard to quickly get their food but the long chopsticks were difficulting the task, and even if they could manage to pick something, they could not get the food into their mouths, the chopsticks were again too long for that! And as if that was not enough, they were all trying to be the first to eat, so the chopsticks were hopelessly hitting each other into a big chaos and that brought them to a huge argument.That is why there was not one person who could get one peace of food into their mouth.
Finally the monk could understand their hungry gaze and their bony bodies.After leaving the room in Hell, the monk walked towards Heaven. And just like in Hell there was a sumptuous room with a round table in the middle. On top of the table there was also a delicious banquet and around it there were people seated with long chopsticks in their hands. However here, they were all smiling and looked quite healthy.As he could observe, they were using the long chopsticks to give food to the person seated at the opposite side. The one that was fed, feeling gratitude, picked some food to offer it back to the person near him.
They took care of each other. They could all wait for their turn and were all pleasantly satisfied.
Paul Donker Duyvis
(based upon a traditional Asian story)
http://pddvideo.come2me.nl
www.youtube.com/watch?v=ivr82HdaK2s
Story about Heaven and Hell
Once there was a very honest and faithful monk , who had the chance to observe Heaven and Hell in his dream. First he walked towards Hell, where he could find a sumptuous room. In the middle of the room there was a big table, and on top of it there was an incredibly delicious banquet. Around this table there were people seated holding very long chopsticks. It is actually not bad at all to be in Hell, thought the monk with a little bit of envy.However as he could better observe, all the people who were seated around the banquet had very greedy eyes and were very skinny. The monk found it very strange because the delicious food was more than enough for all of them, so he decided to look closer.
They were all trying very hard to quickly get their food but the long chopsticks were difficulting the task, and even if they could manage to pick something, they could not get the food into their mouths, the chopsticks were again too long for that! And as if that was not enough, they were all trying to be the first to eat, so the chopsticks were hopelessly hitting each other into a big chaos and that brought them to a huge argument.That is why there was not one person who could get one peace of food into their mouth.
Finally the monk could understand their hungry gaze and their bony bodies.After leaving the room in Hell, the monk walked towards Heaven. And just like in Hell there was a sumptuous room with a round table in the middle. On top of the table there was also a delicious banquet and around it there were people seated with long chopsticks in their hands. However here, they were all smiling and looked quite healthy.As he could observe, they were using the long chopsticks to give food to the person seated at the opposite side. The one that was fed, feeling gratitude, picked some food to offer it back to the person near him.
They took care of each other. They could all wait for their turn and were all pleasantly satisfied.
Paul Donker Duyvis
(based upon a traditional Asian story)
http://pddvideo.come2me.nl
Guilin Girls 1996 Video Movie . . . . . by Paul Donker Duyvis
Happy and Curious Chinese children
playing in the Guilin River
a Story of an Encounter without Words:
watching each orher with a curious and open mind.
The impresive music comes from a cassette given to me
by a traditional Singer from Inner Mongolia.
I heard the woman singing and I was moved.
She saw it and gave me an audiotape with some of her songs.
A few days later these Guilin Children jumped upon me with generous laughter and happy smiles.
I decided o combine these two precious gifts to memorize these moments without communication without words . . .
Listning to their voices still chear me up. I hope that the woman singer and the young girls they still are so happy and generous.
Paul Donker Duyvis
http://pddvideo.come2me.nl
playing in the Guilin River
a Story of an Encounter without Words:
watching each orher with a curious and open mind.
The impresive music comes from a cassette given to me
by a traditional Singer from Inner Mongolia.
I heard the woman singing and I was moved.
She saw it and gave me an audiotape with some of her songs.
A few days later these Guilin Children jumped upon me with generous laughter and happy smiles.
I decided o combine these two precious gifts to memorize these moments without communication without words . . .
Listning to their voices still chear me up. I hope that the woman singer and the young girls they still are so happy and generous.
Paul Donker Duyvis
# Paul Donker Duyvis - Art, Photography, Videoworks - pddstudio.cjb.net
http://pddvideo.come2me.nl
woensdag 10 oktober 2007
Yi Jun 100 Years Memorial Day Den Haag 15 juli 2007 NOS Journaal TV
Koreaanse Rechter, Diplomaat en vrijheidsstrijder Yi Yun
vond 100 jaar geleden de dood in Den Haag op 15 juli 1907
Yi Jun Peace Museum
Het museum dankt zijn naam aan de diplomaat Yi Jun
die in zijn land Korea vocht voor vrede en vrijheid. Yi Jun kwam in 1907 naar Den Haag om deel te nemen aan de Tweede Internationale Vredesconferentie. Korea was in die tijd bezet door Japan en dat land wist de overige delegaties ervan te overtuigen dat Korea niet deel mocht nemen aan de conferentie. Yi Jun protesteerde en werd kort daarna, op 15 juli 1907, Dood (vermoord?) aangetroffen in Hotel de Jong - waarin nu het naar hem vernoemde museum is gevestigd. Hoe hij precies is gestorven is nog altijd een mysterie.
Yi Jun 100 Years Memorial Day Den Haag 15 july 2007
Het Yi yun Peace Musem is opgericht door de in Nederland woonachtige Koreaanse zakenman Kee Hang Lee en zijn vrouw Song Chang-Ju. Tot de collectie van het museum behoren onder andere een aantal brieven van wereldleiders als Mahatma Gandhi en Nelson Mandela.
Het Peace Museum is gevestigd in de Wagenstraat 124 te Den Haag in het voormalige Hotel, waar Yi Yun verbleef in 1907 tijdens zijn pogingen om aandacht te krijgen voor de Japanse bezetting van zijn land. In Nederland -dat zelf een Aziatisch land ( Indonesie) bezet hield- kreeg hij weinig gehoor. Naar verluid gaf alleen een journalist van de NRC gaf hem ruimte zijn verhaal te vertellen.
Yi Jun Peace Museum, Wagenstraat Den Haag NL.
Portret buste en monument voor Yi Yun op Begraafplaats Eik en Duinen te Den Haag.
Yi Jun werd begraven op Oud Eik en Duinen te Den Haag. Daar werd op 26 september 1963 zijn stoffelijk overschot opgegraven; het werd overgebracht naar Zuid-Korea en daar plechtig herbegraven.
Yi Jun (Bukcheong, 18 december 1859 – Den Haag, 14 juli 1907)link
Yi Jun: Een Koreaans drama in Den Haag 1907
NOS Journaal / National Dutch TV 14 july 2007
100 Years Yi Jun Memorial Day Den Haag
Nice Short Repotage!
Korean Performance Art: Sjamanistic Dadaistic:
Nine Dragon Heads International Artists
vond 100 jaar geleden de dood in Den Haag op 15 juli 1907
Yi Jun Peace Museum
Het museum dankt zijn naam aan de diplomaat Yi Jun
die in zijn land Korea vocht voor vrede en vrijheid. Yi Jun kwam in 1907 naar Den Haag om deel te nemen aan de Tweede Internationale Vredesconferentie. Korea was in die tijd bezet door Japan en dat land wist de overige delegaties ervan te overtuigen dat Korea niet deel mocht nemen aan de conferentie. Yi Jun protesteerde en werd kort daarna, op 15 juli 1907, Dood (vermoord?) aangetroffen in Hotel de Jong - waarin nu het naar hem vernoemde museum is gevestigd. Hoe hij precies is gestorven is nog altijd een mysterie.
Yi Jun 100 Years Memorial Day Den Haag 15 july 2007
Het Yi yun Peace Musem is opgericht door de in Nederland woonachtige Koreaanse zakenman Kee Hang Lee en zijn vrouw Song Chang-Ju. Tot de collectie van het museum behoren onder andere een aantal brieven van wereldleiders als Mahatma Gandhi en Nelson Mandela.
Het Peace Museum is gevestigd in de Wagenstraat 124 te Den Haag in het voormalige Hotel, waar Yi Yun verbleef in 1907 tijdens zijn pogingen om aandacht te krijgen voor de Japanse bezetting van zijn land. In Nederland -dat zelf een Aziatisch land ( Indonesie) bezet hield- kreeg hij weinig gehoor. Naar verluid gaf alleen een journalist van de NRC gaf hem ruimte zijn verhaal te vertellen.
Yi Jun Peace Museum, Wagenstraat Den Haag NL.
Portret buste en monument voor Yi Yun op Begraafplaats Eik en Duinen te Den Haag.Yi Jun werd begraven op Oud Eik en Duinen te Den Haag. Daar werd op 26 september 1963 zijn stoffelijk overschot opgegraven; het werd overgebracht naar Zuid-Korea en daar plechtig herbegraven.
Yi Jun (Bukcheong, 18 december 1859 – Den Haag, 14 juli 1907)link
Yi Jun: Een Koreaans drama in Den Haag 1907
NOS Journaal / National Dutch TV 14 july 2007
100 Years Yi Jun Memorial Day Den Haag
Nice Short Repotage!
Korean Performance Art: Sjamanistic Dadaistic:
Nine Dragon Heads International Artists
woensdag 26 september 2007
JUMP (Me Myself and I) 2004
JUMP (Me Myself and I) 2004
© Paul Donker Duyvis
pddstudio.cjb.net
Comments
Alberti.nl says:
This is a remarkable photo. The ultimate silence of the touching of the water. More than in any other photo time is frozen. The Japanese have this remarkable little word 'ma' to express the suspension of time. It leads me further on to ponder on the size of the lake, and allows me to think of the lake as being round, circular and encompassing all. Like in the evocative pictures of Van der Heijden. The mirror like surface draws my attention to the title. a self-portrait? How is Paul included in this picture? Who is this mysterious I?
Posted May 2007
Het Apollo House - volgens velen het mooiste gebouw van Amsterdam
Architectuur
2.000 mensen brachten dit jaar een stem uit in de door Trouw georganiseerde verkiezing van het mooiste gebouw van Nederland. De Gasunie (de Apenrots) bleef daarmee het stadhuis in Middelburg met 26 stemmen voor. Dit is
de stralende parel van Oud Zuid.Het Apollo House Apollolaan, Amsterdam Oud Zuid. uit 1937
©Photo: Paul_Donker_Duyvis 2007
Het op 4 na mooiste gebouw van Amsterdam: Het Apollo House zie:
http://www.flickr.com/photos/zidouta/244609888/
Panorama Fotos vanaf het dak van het Apollo House
zie: http://www.panoramsterdam.com/panos/stadionweg15-apollohouse.html
Meer fotos Apollohouse
zie: http://www.flickr.com/photos/rickll/39904606/in/set-877424/
Het mooiste gebouw van Nederland zie: http://retecool.com/post/het-aller-mooiste-gebouw-van-nederland
Voor het mooiste gebouw in Amsterdam zie:
http://www.bma.amsterdam.nl/adam/nl/stadsgeb.html
Voor het lelijkste gebouw van Amsterdam zie:
http://www.parool.nl/home/lelijk/
Meer Achitectuur zie:
http://www.architektenweb.nl/
Abonneren op:
Posts (Atom)
