Video Archive Paul Donker Duyvis
Play all Videos
woensdag 27 februari 2008
dinsdag 26 februari 2008
MELANIE (Safka) is al bijna 40 jaar van ons allemaal...
MELANIE (Safka)
is al bijna 40 jaar van ons allemaal...en blijft eeuwig ontwapenend
De mooiste nummers van Melanie (rond 1970) staan hier:
- Melanie, Lay Down (Candles in the Rain)
http://www.youtube.com/watch?v=Zz9sjMGUM9k
- Melanie, Look What They've Done To My Song Ma
http://www.youtube.com/watch?v=pHF-iApfWis
- Melanie, Beautiful People
http://www.youtube.com/watch?v=JeHtuwsUeRw
download en convert gratis online voor je mobiele mp3 / mp4/mpg speler of telefoon via:
http://www.zamzar.com/url/
of Embed op je Website of Hyves met de code die ernaast staat op Youtube...
groeten,
http://pddstudio.come2me.nl/
zaterdag 16 februari 2008
Shabera Video Night at Mediamatic Amsterdam 15 Feb 2008
Shabera Video Night at Mediamatic Amsterdam on Friday 15 Feb 2008 from 19 hrs
MediaMatic
CS Gebouw (Stedelijk Museum) next to Central Station Amsterdam
Simsa Cho
Faried Verheul (Slightly Spring)
Jari Einio
Paul de Leeuw - Shinto
Terrence Yeh
Lennart Boot from St. Abunai
Thomas Monses
Maaike Roozenburg
Paul Donker Duyvis - Videoworks
(Gift of the Crane with introduction)
Selby Gildemacher from PIEK
Ashok (...ao.)
curated by Kyoko Inatome and Emiko Chujo
-------------------------------------------------------------------------------
on line Art Dating at Mediamatic
-------------------------------------------------------------------------------
Shabera Video Night
Fotoverslag
woensdag 13 februari 2008
+with+Installation+view+AKI+(Autumn)+Paul+Donker+Duyvis+6+november+2004.jpg)
zaterdag 2 februari 2008
Barricades Without Borders- New (Brave) World-XXIV INTERNATIONAL FESTIVAL SARAJEVO 7.2. - 21.3. 2008.
Barricades Without Borders- New (Brave) World
XXIV INTERNATIONAL FESTIVAL SARAJEVO, SARAJEVO WINTER 7.2. - 21.3. 2008. VISUAL IDENTITY
International Peace Center
The theme „Barricades Without Borders- New (Brave) World" opens up the question of dialogue between different generations which participated, each in their own way, in creating a new world while destroying the barricades between their dreams, their goals and the world which surrounds them and in which they live. Every generation is confronted with the same experience: that in front and behind them stand barricades without borders. The creation of a new world means life in a "brave world." Through the art of life, at the Festival we will explore the relationship between the generation of the second half of the twentieth century from the time of the student unrest in 1968 up to today. Through urban communication of artists, the general public, and historians with their contemporary problems/interests we will seek the key point of their encounter. The festival will be held within the framework of the year of European inter-cultural dialogue and in a special way will be linked to the encounters of Euro-Mediterranean creators. In accordance with tradition, the festival in its first week will mark the twenty-fourth anniversary of the fourteenth Winter Olympic Games, held in Sarajevo.
Tema „Barikade bez granica '68 - Novi (vrli) svijet" otvara pitanja dijaloga između različitih generacija koje su sudjelovale, svaka na svoj način, u stvaranju novog svijeta, rušeći barikade između njihovih snova, ciljeva i svijeta koji ih okružuje i u kojem žive. Svaka generacija suočava se sa iskustvom da su ispred i iza njih barikade bez granica. Stvaranje novog svijeta znači život u „vrlom svijetu". Odnos generacija iz druge polovine dvadesetog stoljeća od vremena studentskih nemira 1968. godine do danas istražujemo na Festivalu kroz umjetnost života. Kroz urbanu komunikaciju sa savremenim problemima/interesima umjetnika, publike i istoričara tragaćemo za ključnom tačkom njihovog susretanja. Festival će se realizovati u godini Evropskog interkulturalnog dijaloga i na poseban način će biti povezan sa Euromediteranskim susretima mladih . U skladu sa tradicijom Festival će u prvoj sedmici obilježiti dvadeset i četvrtu godišnjicu 14. zimskih olimpjskih igara.
Contemporary Art Exhibition “Encumbered” by Nine Dragon Heads Artists group - 6th~ 11th, FEB. 2008 - Sarajevo Turkish Culture Center
Participating Artists from Korea, Japan, New Zealand, Swiss, Holland, Hungary, Turkey. Poland, Bosnia...
Kam, Yeon Hee
Kim, Kwang Hoon
Kim Bo Ai
Kim, Su Jung
Pang, Hyo Sung
Shin, Yoo-La
Yoko Kajio
Mehmet Karvuku
Lisa Benson
Denizhan Ozer
Harold de Bree
Ursula Stalder
Biro Jozsef
Paul Donker Duyvis
...and others,
Nine Dragon Heads group makes an attempt
to leave better heritage to the future generations,
concerning the environment and
spirituality. Human beings have repeated
development with enormous domination and
control over environment. There is no doubt
that human beings are superior in all respects.
Thinking back to the past, many species on
Earth were exterminated because the friendly
environment which helped their birth changed
into hostile attitude. Human has regarded
nature as the target of challenge and conquest,
that is to say, as the subject of testing
mankind’s ability in the process of transforming
and possessing the nature. Ultimately, if
we are asked a question when the mankind will
disappear, we may answer “the day will not be
far distant.” No matter how peculiar people
may be, we must deeply realize that men are
also the product of appropriate environment
and the part of nature.
www.9dragonheads.com
Encumbered
Director : Park Byoung Uk ( N.D.H ) - Curator : Pang Hyo Sung ( Korea) - Coordinator : Gordana Andelic ( Bosnia )
International Peace Center / International Festival Sarajevo «Sarajevo Winter»
Titova 9a/V
71000 Sarajevo, Bosnia and Herzegovina
phone/fax 00387 33 207 945, 00387 33 207 948
e.mail: program@sarajevskazima.ba ibrosa@bih.net.ba
www.sarajevskazima.ba
--
Paul Donker Duyvis
E pddstudio@gmail.com
S http://pddstudio.come2me.nl
dinsdag 29 januari 2008
Chieko Donker Duyvis wint 1e Prijs Verhalenwedstrijd Amsterdam
Chieko Donker Duyvis wint 1e Prijs verhalenwedstrijd Verhalenfabriek / Taalbeleid Amsterdam
Het droompotlood (het Winnende Verhaal-Verhalenwedstrijd Amsterdam 2008)
Het Droompotlood
“Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria in de gloria, in de gloriaaaaaaaaaaaaaaaaa!’, dat zongen mijn ouders, mijn opa en oma en mijn beste vriendin Sterre. Oma gaf me een zoen. “Wat is mijn lieve, kleine meid groot geworden! Het is alweer tien jaar geleden dat ik hier met een dikke buik rond liep!”, zei mamma. En zo ging dat geklets maar door. Verlangend keek ik naar de stapel cadeautjes naast me. Ik staarde er de hele tijd naar. “Hé, hallo, ben je er nog?”, riep Sterre, terwijl ze met haar hand voor mijn gezicht zwaaide. “Zat je weer eens te dagdromen?”, vroeg opa.
Iedereen zegt dat ik heel veel dagdroom, maar het is niet dagdromen, maar gewoon kijken. Kijken, blijven kijken, de hele tijd naar hetzelfde ding. En zo weinig mogelijk met je ogen knipperen. Dus niks dagdromen. En tegen opa zei ik maar: ”Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik vanzelf naar de cadeautjes kijk?! Toen moesten ze lachen. Allemaal. Behalve Sterre en ik. Grote mensen kunnen soms lachen om helemaal niks. Sterre en ik keken elkaar begrijpend aan. “Grote mensen, hè?!”, zeiden Sterres ogen, ik knikte. Sterre en ik kunnen een soort van praten met onze ogen. Het is echt raar. Soms kan ik gewoon zien aan haar gezicht wat ze denkt. Toen iedereen gestopt was met lachen zei pappa: “En nou de cadeautjes!” Ik kon hem wel omhelzen! De inhoud van de pakjes was: een broek, een trui, een spelletje, twee paar echte gouden oorbellen met edelsteen, een zacht teddybeertje (ha, ha, ha!), drie onderbroeken (hi, hi, hi) schoenen en een potlood. nadat ik alles had uitgepakt, bedankte ik iedereen. Ik was echt helemaal blij! “Kom!”, zei ik tegen Sterre. “Oke!”, zei Sterre. We pakten alle cadeautjes en liepen naar boven. Even later zaten we op mijn bed alle cadeautjes te bekijken. Sterre deed een onderbroek op haar hoofd. “Kijk ‘s!”, zei ze. Ik moest grinniken. Toen pakte ik het potlood. Het was een heel mooi potlood. Ik had meteen zin om er mee te tekenen. “Zullen we tekenen?”, vroeg ik. “Mmmmmm”, zei Sterre. Eigenlijk heb ik niet zo’n zin. “Please!”, smeekte ik. “Nou, goed dan, omdat je jarig bent!” “Yes!”, zei ik en ik haalde twee papiertjes en kleurpotloden. En ik tekende natuurlijk met mijn nieuwe potlood. “Wat zou ik tekenen?”, vroeg ik. “Weet ik veel!”, zei Sterre. “Jij kan zo mooi tekenen, je maakt gewoon waar je zin in hebt.” Chocoladetaart met slagroom!”, zei ik. “Nee gek, niet om te eten!”, zei Sterre. “Bedankt voor het idee!”, zei ik en ik begon de chocoladetaart te tekenen.
Toen ik klaar was, liet ik hem aan Sterre zien. “Wat mooi!”, zei ze. “Net echt!” Ik veegde met mijn hand over het plaatje. Opeens zat er piepklein chocoladetaartje met slagroom op mijn hand. Stomverbaasd keek ik naar mijn blaadje, maar het plaatje was weg. “Sterre, Sterre… kijk eens!”, zei ik schor. “Ik heb die taart al gezien hoor!”, zei Sterre. “Nee, Sterre kijk!”, zei ik. Sterre keek. “Hoe kan dat nou weer?”, vroeg ze. “Ik, ik weet niet…”, stamelde ik. “Ik raakte het aan en opeens zat het op mijn hand!”, zei ik. “Wat vreemd!”, zei Sterre. “Heel vreemd!”, zei ik. “Zullen we hem opeten?!”, giechelde Sterre. “Jaaa!”, zei ik. Ik sneed er een stukje af met mijn zak mes en gaf het aan Sterre. Voor mezelf sneed ik ook een stukje af. “Eén, twee, drie!”, zie Sterre. En we namen een hap. Ik had nog nooit zo’n lekkere taart geproefd. “Hmmmmmm!”, zei ik. En ik deed mijn ogen dicht. “Heerlijk!”, zei Sterre. “Verrukkelijk!”, zei ik. “Teken nog eens wat!”, zei Sterre. “Goed idee!”, zei ik. Ik tekende een zonnebloem. Toen ik klaar was, raakte ik hem aan en… pling! De mooiste zonnebloem ter wereld lag op mijn hand. “Cool!”, zei Sterre en ze pakte de zonnebloem op.
Chieko Donker Duyvis Januari 2008 (10 jaar)
School van Maas en Waal Amsterdam
www.verhalenfabriek.nl
Taalbeleid Amsterdam
-------------------------------------------------------------------------
Kijk even op www.sienekederooij.nl, de site van Sieneke de Rooij (auteur en jurylid voor de verhalenwedstrijd); ze heeft het volgende commentaar geschreven bij Het Droompotlood:
Sieneke schrijft:
Dit verhaal hoorde bij deze schrijfwedstrijd.
Het is een uitgebreid verhaal met een lang 'plot', de ontwikkeling van alle gebeurtenissen. Leuk bedacht en goed uitgevoerd, het wordt onderweg ook steeds spannender. Erg grappig vind ik hoe de kinderen over de volwassenen denken. Dat is bijna net zo als hoe de grote mensen vaak over kinderen denken. Bijvoorbeeld: 'Toen moesten ze lachen. Allemaal Behalve Sterre en ik. Grote mensen kunnen soms lachen om helemaal niks.'
Ik hoop nog meer van Chieko te lezen. Of te horen, want ze speelt cello, net als ik. Misschien wordt ze daar wel beroemd mee, wie zal het zeggen?
Veel verhalen gewenst! Een harte groet van
Francine Plaisier
Verhalenfabriek
Het Kleine Groot!
www.verhalenfabriek.nl
francine@verhalenfabriek.nl
Het droompotlood (het Winnende Verhaal-Verhalenwedstrijd Amsterdam 2008)
Het Droompotlood
“Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria in de gloria, in de gloriaaaaaaaaaaaaaaaaa!’, dat zongen mijn ouders, mijn opa en oma en mijn beste vriendin Sterre. Oma gaf me een zoen. “Wat is mijn lieve, kleine meid groot geworden! Het is alweer tien jaar geleden dat ik hier met een dikke buik rond liep!”, zei mamma. En zo ging dat geklets maar door. Verlangend keek ik naar de stapel cadeautjes naast me. Ik staarde er de hele tijd naar. “Hé, hallo, ben je er nog?”, riep Sterre, terwijl ze met haar hand voor mijn gezicht zwaaide. “Zat je weer eens te dagdromen?”, vroeg opa.
Iedereen zegt dat ik heel veel dagdroom, maar het is niet dagdromen, maar gewoon kijken. Kijken, blijven kijken, de hele tijd naar hetzelfde ding. En zo weinig mogelijk met je ogen knipperen. Dus niks dagdromen. En tegen opa zei ik maar: ”Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik vanzelf naar de cadeautjes kijk?! Toen moesten ze lachen. Allemaal. Behalve Sterre en ik. Grote mensen kunnen soms lachen om helemaal niks. Sterre en ik keken elkaar begrijpend aan. “Grote mensen, hè?!”, zeiden Sterres ogen, ik knikte. Sterre en ik kunnen een soort van praten met onze ogen. Het is echt raar. Soms kan ik gewoon zien aan haar gezicht wat ze denkt. Toen iedereen gestopt was met lachen zei pappa: “En nou de cadeautjes!” Ik kon hem wel omhelzen! De inhoud van de pakjes was: een broek, een trui, een spelletje, twee paar echte gouden oorbellen met edelsteen, een zacht teddybeertje (ha, ha, ha!), drie onderbroeken (hi, hi, hi) schoenen en een potlood. nadat ik alles had uitgepakt, bedankte ik iedereen. Ik was echt helemaal blij! “Kom!”, zei ik tegen Sterre. “Oke!”, zei Sterre. We pakten alle cadeautjes en liepen naar boven. Even later zaten we op mijn bed alle cadeautjes te bekijken. Sterre deed een onderbroek op haar hoofd. “Kijk ‘s!”, zei ze. Ik moest grinniken. Toen pakte ik het potlood. Het was een heel mooi potlood. Ik had meteen zin om er mee te tekenen. “Zullen we tekenen?”, vroeg ik. “Mmmmmm”, zei Sterre. Eigenlijk heb ik niet zo’n zin. “Please!”, smeekte ik. “Nou, goed dan, omdat je jarig bent!” “Yes!”, zei ik en ik haalde twee papiertjes en kleurpotloden. En ik tekende natuurlijk met mijn nieuwe potlood. “Wat zou ik tekenen?”, vroeg ik. “Weet ik veel!”, zei Sterre. “Jij kan zo mooi tekenen, je maakt gewoon waar je zin in hebt.” Chocoladetaart met slagroom!”, zei ik. “Nee gek, niet om te eten!”, zei Sterre. “Bedankt voor het idee!”, zei ik en ik begon de chocoladetaart te tekenen.
Toen ik klaar was, liet ik hem aan Sterre zien. “Wat mooi!”, zei ze. “Net echt!” Ik veegde met mijn hand over het plaatje. Opeens zat er piepklein chocoladetaartje met slagroom op mijn hand. Stomverbaasd keek ik naar mijn blaadje, maar het plaatje was weg. “Sterre, Sterre… kijk eens!”, zei ik schor. “Ik heb die taart al gezien hoor!”, zei Sterre. “Nee, Sterre kijk!”, zei ik. Sterre keek. “Hoe kan dat nou weer?”, vroeg ze. “Ik, ik weet niet…”, stamelde ik. “Ik raakte het aan en opeens zat het op mijn hand!”, zei ik. “Wat vreemd!”, zei Sterre. “Heel vreemd!”, zei ik. “Zullen we hem opeten?!”, giechelde Sterre. “Jaaa!”, zei ik. Ik sneed er een stukje af met mijn zak mes en gaf het aan Sterre. Voor mezelf sneed ik ook een stukje af. “Eén, twee, drie!”, zie Sterre. En we namen een hap. Ik had nog nooit zo’n lekkere taart geproefd. “Hmmmmmm!”, zei ik. En ik deed mijn ogen dicht. “Heerlijk!”, zei Sterre. “Verrukkelijk!”, zei ik. “Teken nog eens wat!”, zei Sterre. “Goed idee!”, zei ik. Ik tekende een zonnebloem. Toen ik klaar was, raakte ik hem aan en… pling! De mooiste zonnebloem ter wereld lag op mijn hand. “Cool!”, zei Sterre en ze pakte de zonnebloem op.
Chieko Donker Duyvis Januari 2008 (10 jaar)
School van Maas en Waal Amsterdam
www.verhalenfabriek.nl
Taalbeleid Amsterdam
-------------------------------------------------------------------------
Kijk even op www.sienekederooij.nl, de site van Sieneke de Rooij (auteur en jurylid voor de verhalenwedstrijd); ze heeft het volgende commentaar geschreven bij Het Droompotlood:
Sieneke schrijft:
Dit verhaal hoorde bij deze schrijfwedstrijd.
Het is een uitgebreid verhaal met een lang 'plot', de ontwikkeling van alle gebeurtenissen. Leuk bedacht en goed uitgevoerd, het wordt onderweg ook steeds spannender. Erg grappig vind ik hoe de kinderen over de volwassenen denken. Dat is bijna net zo als hoe de grote mensen vaak over kinderen denken. Bijvoorbeeld: 'Toen moesten ze lachen. Allemaal Behalve Sterre en ik. Grote mensen kunnen soms lachen om helemaal niks.'
Ik hoop nog meer van Chieko te lezen. Of te horen, want ze speelt cello, net als ik. Misschien wordt ze daar wel beroemd mee, wie zal het zeggen?
Veel verhalen gewenst! Een harte groet van
Francine Plaisier
Verhalenfabriek
Het Kleine Groot!
www.verhalenfabriek.nl
francine@verhalenfabriek.nl
donderdag 11 oktober 2007
Stadsbeiaardier Dordrecht, Amsterdam
Schotland kent de ‘doedelzak’, Rusland de ‘balalaika’, maar Nederland heeft met het ‘carillon’ (ook wel de ‘beiaard’ genoemd) een karakteristiek muziekinstrument van eigen bodem.
Het carillon is dan een sfeerbepalend element tijdens een wandeling in een oud stadscentrum. Maar er is meer! Boudewijn Zwart is één van die beiaardiers die laat horen dat de mogelijkheden van het repertoire heel wat breder zijn dan het spelen van volksliedjes alleen en dat men op een carillon grote virtuositeit kan bereiken. Wist u dat er geen muziekinstrument op de wereld is waarop men zulke verschillende en verfijnde nuances kan laten horen als op de beiaard?
(bron: http://www.boudewijnzwart.com/index.htm)
Het carillon is dan een sfeerbepalend element tijdens een wandeling in een oud stadscentrum. Maar er is meer! Boudewijn Zwart is één van die beiaardiers die laat horen dat de mogelijkheden van het repertoire heel wat breder zijn dan het spelen van volksliedjes alleen en dat men op een carillon grote virtuositeit kan bereiken. Wist u dat er geen muziekinstrument op de wereld is waarop men zulke verschillende en verfijnde nuances kan laten horen als op de beiaard?
(bron: http://www.boudewijnzwart.com/index.htm)
GIFT of the CRANE (Generosity) 2003 Video by Paul Donker Duyvis
Genereuze Maaltijd (Heaven and Hell) 15 min. Videoloop
www.youtube.com/watch?v=ivr82HdaK2s
Story about Heaven and Hell
Once there was a very honest and faithful monk , who had the chance to observe Heaven and Hell in his dream. First he walked towards Hell, where he could find a sumptuous room. In the middle of the room there was a big table, and on top of it there was an incredibly delicious banquet. Around this table there were people seated holding very long chopsticks. It is actually not bad at all to be in Hell, thought the monk with a little bit of envy.However as he could better observe, all the people who were seated around the banquet had very greedy eyes and were very skinny. The monk found it very strange because the delicious food was more than enough for all of them, so he decided to look closer.
They were all trying very hard to quickly get their food but the long chopsticks were difficulting the task, and even if they could manage to pick something, they could not get the food into their mouths, the chopsticks were again too long for that! And as if that was not enough, they were all trying to be the first to eat, so the chopsticks were hopelessly hitting each other into a big chaos and that brought them to a huge argument.That is why there was not one person who could get one peace of food into their mouth.
Finally the monk could understand their hungry gaze and their bony bodies.After leaving the room in Hell, the monk walked towards Heaven. And just like in Hell there was a sumptuous room with a round table in the middle. On top of the table there was also a delicious banquet and around it there were people seated with long chopsticks in their hands. However here, they were all smiling and looked quite healthy.As he could observe, they were using the long chopsticks to give food to the person seated at the opposite side. The one that was fed, feeling gratitude, picked some food to offer it back to the person near him.
They took care of each other. They could all wait for their turn and were all pleasantly satisfied.
Paul Donker Duyvis
(based upon a traditional Asian story)
http://pddvideo.come2me.nl
www.youtube.com/watch?v=ivr82HdaK2s
Story about Heaven and Hell
Once there was a very honest and faithful monk , who had the chance to observe Heaven and Hell in his dream. First he walked towards Hell, where he could find a sumptuous room. In the middle of the room there was a big table, and on top of it there was an incredibly delicious banquet. Around this table there were people seated holding very long chopsticks. It is actually not bad at all to be in Hell, thought the monk with a little bit of envy.However as he could better observe, all the people who were seated around the banquet had very greedy eyes and were very skinny. The monk found it very strange because the delicious food was more than enough for all of them, so he decided to look closer.
They were all trying very hard to quickly get their food but the long chopsticks were difficulting the task, and even if they could manage to pick something, they could not get the food into their mouths, the chopsticks were again too long for that! And as if that was not enough, they were all trying to be the first to eat, so the chopsticks were hopelessly hitting each other into a big chaos and that brought them to a huge argument.That is why there was not one person who could get one peace of food into their mouth.
Finally the monk could understand their hungry gaze and their bony bodies.After leaving the room in Hell, the monk walked towards Heaven. And just like in Hell there was a sumptuous room with a round table in the middle. On top of the table there was also a delicious banquet and around it there were people seated with long chopsticks in their hands. However here, they were all smiling and looked quite healthy.As he could observe, they were using the long chopsticks to give food to the person seated at the opposite side. The one that was fed, feeling gratitude, picked some food to offer it back to the person near him.
They took care of each other. They could all wait for their turn and were all pleasantly satisfied.
Paul Donker Duyvis
(based upon a traditional Asian story)
http://pddvideo.come2me.nl
Guilin Girls 1996 Video Movie . . . . . by Paul Donker Duyvis
Happy and Curious Chinese children
playing in the Guilin River
a Story of an Encounter without Words:
watching each orher with a curious and open mind.
The impresive music comes from a cassette given to me
by a traditional Singer from Inner Mongolia.
I heard the woman singing and I was moved.
She saw it and gave me an audiotape with some of her songs.
A few days later these Guilin Children jumped upon me with generous laughter and happy smiles.
I decided o combine these two precious gifts to memorize these moments without communication without words . . .
Listning to their voices still chear me up. I hope that the woman singer and the young girls they still are so happy and generous.
Paul Donker Duyvis
http://pddvideo.come2me.nl
playing in the Guilin River
a Story of an Encounter without Words:
watching each orher with a curious and open mind.
The impresive music comes from a cassette given to me
by a traditional Singer from Inner Mongolia.
I heard the woman singing and I was moved.
She saw it and gave me an audiotape with some of her songs.
A few days later these Guilin Children jumped upon me with generous laughter and happy smiles.
I decided o combine these two precious gifts to memorize these moments without communication without words . . .
Listning to their voices still chear me up. I hope that the woman singer and the young girls they still are so happy and generous.
Paul Donker Duyvis
# Paul Donker Duyvis - Art, Photography, Videoworks - pddstudio.cjb.net
http://pddvideo.come2me.nl
woensdag 10 oktober 2007
Yi Jun 100 Years Memorial Day Den Haag 15 juli 2007 NOS Journaal TV
Koreaanse Rechter, Diplomaat en vrijheidsstrijder Yi Yun
vond 100 jaar geleden de dood in Den Haag op 15 juli 1907
Yi Jun Peace Museum
Het museum dankt zijn naam aan de diplomaat Yi Jun
die in zijn land Korea vocht voor vrede en vrijheid. Yi Jun kwam in 1907 naar Den Haag om deel te nemen aan de Tweede Internationale Vredesconferentie. Korea was in die tijd bezet door Japan en dat land wist de overige delegaties ervan te overtuigen dat Korea niet deel mocht nemen aan de conferentie. Yi Jun protesteerde en werd kort daarna, op 15 juli 1907, Dood (vermoord?) aangetroffen in Hotel de Jong - waarin nu het naar hem vernoemde museum is gevestigd. Hoe hij precies is gestorven is nog altijd een mysterie.
Yi Jun 100 Years Memorial Day Den Haag 15 july 2007
Het Yi yun Peace Musem is opgericht door de in Nederland woonachtige Koreaanse zakenman Kee Hang Lee en zijn vrouw Song Chang-Ju. Tot de collectie van het museum behoren onder andere een aantal brieven van wereldleiders als Mahatma Gandhi en Nelson Mandela.
Het Peace Museum is gevestigd in de Wagenstraat 124 te Den Haag in het voormalige Hotel, waar Yi Yun verbleef in 1907 tijdens zijn pogingen om aandacht te krijgen voor de Japanse bezetting van zijn land. In Nederland -dat zelf een Aziatisch land ( Indonesie) bezet hield- kreeg hij weinig gehoor. Naar verluid gaf alleen een journalist van de NRC gaf hem ruimte zijn verhaal te vertellen.
Yi Jun Peace Museum, Wagenstraat Den Haag NL.
Portret buste en monument voor Yi Yun op Begraafplaats Eik en Duinen te Den Haag.
Yi Jun werd begraven op Oud Eik en Duinen te Den Haag. Daar werd op 26 september 1963 zijn stoffelijk overschot opgegraven; het werd overgebracht naar Zuid-Korea en daar plechtig herbegraven.
Yi Jun (Bukcheong, 18 december 1859 – Den Haag, 14 juli 1907)link
Yi Jun: Een Koreaans drama in Den Haag 1907
NOS Journaal / National Dutch TV 14 july 2007
100 Years Yi Jun Memorial Day Den Haag
Nice Short Repotage!
Korean Performance Art: Sjamanistic Dadaistic:
Nine Dragon Heads International Artists
vond 100 jaar geleden de dood in Den Haag op 15 juli 1907
Yi Jun Peace Museum
Het museum dankt zijn naam aan de diplomaat Yi Jun
die in zijn land Korea vocht voor vrede en vrijheid. Yi Jun kwam in 1907 naar Den Haag om deel te nemen aan de Tweede Internationale Vredesconferentie. Korea was in die tijd bezet door Japan en dat land wist de overige delegaties ervan te overtuigen dat Korea niet deel mocht nemen aan de conferentie. Yi Jun protesteerde en werd kort daarna, op 15 juli 1907, Dood (vermoord?) aangetroffen in Hotel de Jong - waarin nu het naar hem vernoemde museum is gevestigd. Hoe hij precies is gestorven is nog altijd een mysterie.
Yi Jun 100 Years Memorial Day Den Haag 15 july 2007
Het Yi yun Peace Musem is opgericht door de in Nederland woonachtige Koreaanse zakenman Kee Hang Lee en zijn vrouw Song Chang-Ju. Tot de collectie van het museum behoren onder andere een aantal brieven van wereldleiders als Mahatma Gandhi en Nelson Mandela.
Het Peace Museum is gevestigd in de Wagenstraat 124 te Den Haag in het voormalige Hotel, waar Yi Yun verbleef in 1907 tijdens zijn pogingen om aandacht te krijgen voor de Japanse bezetting van zijn land. In Nederland -dat zelf een Aziatisch land ( Indonesie) bezet hield- kreeg hij weinig gehoor. Naar verluid gaf alleen een journalist van de NRC gaf hem ruimte zijn verhaal te vertellen.
Yi Jun Peace Museum, Wagenstraat Den Haag NL.
Portret buste en monument voor Yi Yun op Begraafplaats Eik en Duinen te Den Haag.Yi Jun werd begraven op Oud Eik en Duinen te Den Haag. Daar werd op 26 september 1963 zijn stoffelijk overschot opgegraven; het werd overgebracht naar Zuid-Korea en daar plechtig herbegraven.
Yi Jun (Bukcheong, 18 december 1859 – Den Haag, 14 juli 1907)link
Yi Jun: Een Koreaans drama in Den Haag 1907
NOS Journaal / National Dutch TV 14 july 2007
100 Years Yi Jun Memorial Day Den Haag
Nice Short Repotage!
Korean Performance Art: Sjamanistic Dadaistic:
Nine Dragon Heads International Artists
Abonneren op:
Posts (Atom)
